I) Wiele przedsięwzięć, w pierwszym etapie procesu inwestycyjnego, wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko. Dla przykładu można wymienić chów lub hodowlę norek w liczbie nie mniejszej niż 20 dużych jednostek przeliczeniowych (DJP), elektrownie wodne, zabudowę mieszkaniową wraz z towarzyszącą jej infrastrukturą, centra handlowe wraz z towarzyszącą im infrastrukturą; placówki edukacyjne, kina, teatry lub obiekty sportowe, wraz z towarzyszącą im infrastrukturą; garaże, parkingi samochodowe lub zespoły parkingów; zmianę lasu na użytek rolny. Pełną listę takich przedsięwzięć zawiera rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 września 2019 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. poz. 1839).
Przypadki, w których jest wymagane uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla planowanych przedsięwzięć, zostały szczegółowo określone w art. 71 i 72 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (tekst jedn. Dz. U. z 2021 r. poz. 247; dalej u.u.i.ś.).
W myśl art. 73 ust. 1 u.u.i.ś. postępowanie w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach wszczyna się na wniosek podmiotu planującego podjęcie realizacji przedsięwzięcia. Do wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach należy dołączyć m.in. kartę informacyjną przedsięwzięcia, wypis z rejestru gruntów i kopię mapy ewidencyjnej obejmującej przewidywany teren, na którym będzie realizowane przedsięwzięcie (art. 74 ust. 1 u.u.i.ś.).
Procedura wydania decyzji środowiskowej dla przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko jest dość złożona. W pierwszej kolejności organ prowadzący postępowanie musi ustalić, czy planowane przedsięwzięcie powoduje obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. Zakres takiej oceny wyznaczony został przez art. 62 ust. 1 u.u.i.ś.
W myśl art. 63 ust.1 u.u.i.ś. obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko dla planowanego przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko stwierdza, w drodze postanowienia, organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Organ prowadzący postępowanie może określić obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko lub stwierdzić brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko (art. 63 ust. 1 i 2 u.u.i.ś.). Jeśli zostanie stwierdzony obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, wówczas organ prowadzący postępowanie określa jednocześnie zakres raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko (art. 63 ust.4 u.u.i.ś.). Do przedłożenia raportu zobowiązany jest wnioskodawca.
Wedle art. 64 ust.1 pkt 1 u.u.i.ś., postanowienie stwierdzające potrzebę lub brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko dla planowanej inwestycji, wydaje się po zasięgnięciu opinii organów wyspecjalizowanych, np. regionalnego dyrektora ochrony środowiska, państwowego powiatowego inspektora sanitarnego, PGW „Wody Polskie”. Organ opiniujący, uwzględniając łącznie uwarunkowania, o których mowa w art. 63 ust.1 u.u.i.ś., wydaje opinię co do potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, a w przypadku stwierdzenia takiej potrzeby – co do zakresu raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko (art. 64 ust. 3 u.u.i.ś.). Opinię, o której mowa wyżej, wydaje się w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku o wydanie opinii (art. 64 ust. 4 u.u.i.ś.).
Zgodnie z art. 65 ust.1 u.u.i.ś., postanowienia o obowiązku lub braku obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wydaje się w terminie 30 dni od dnia wszczęcia postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Przy czym zażalenie przysługuje tylko na postanowienie nakładające obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko (art. 65 ust. 2 u.u.i.ś.). Natomiast na postanowienie stwierdzające brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko zażalenie nie przysługuje.
Od tego momentu postępowanie środowiskowe może zmierzać w dwóch kierunkach. Po pierwsze, w razie stwierdzenia braku obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, dalsze postępowanie ma zakres znacznie zredukowany i prowadzi do wydania uproszczonej decyzji środowiskowej. Zgodnie z art. 84 ust. 1 u.u.i.ś., w przypadku gdy nie została przeprowadzona ocena oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach właściwy organ stwierdza jedynie brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. Natomiast w uzasadnieniu takiej decyzji należy podać w sposób wyczerpujący pełne informacje o uwarunkowaniach, o których mowa w art. 63 ust. 1 u.u.i.ś., uwzględnionych przy stwierdzaniu braku potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko (art. 85 ust. 2 pkt 2 u.u.i.ś.). Załącznik do powyższej decyzji środowiskowej stanowi charakterystyka przedsięwzięcia (art. 84 ust. 2 u.u.i.ś.). Zgodnie z art. 85 ust. 3 u.u.i.ś., organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach podaje do publicznej wiadomości informacje o wydanej decyzji i o możliwościach zapoznania się z jej treścią oraz z dokumentacją sprawy.
Po drugie, wyznaczenie obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko implikuje liczne konsekwencje procesowe, takie jak: sporządzenie raportu środowiskowego, udział w postępowaniu społeczeństwa i organizacji ekologicznych (art. 44 u.u.i.ś.), a także konieczność uzyskania stanowiska innych organów, np. regionalnego dyrektora ochrony środowiska (art. 77 ust. 1 pkt 1 u.u.i.ś.).
Zgodnie z art. 79 ust. 1 u.u.i.ś., przed wydaniem decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach organ właściwy do jej wydania zapewnia możliwość udziału społeczeństwa w postępowaniu, w ramach którego przeprowadza ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. Po przeprowadzeniu oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, właściwy organ wydaje decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach, biorąc pod uwagę: wyniki uzgodnień z organami współdziałającymi, ustalenia zawarte w raporcie o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, a także wyniki postępowania z udziałem społeczeństwa (art. 80 ust. 1 u.u.i.ś.). W decyzji takiej, wydawanej po przeprowadzeniu oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, właściwy organ określa w szczególności warunki wykorzystywania terenu w fazie realizacji i eksploatacji lub użytkowania przedsięwzięcia. Nadto organ stwierdza konieczność wykonania kompensacji przyrodniczej, w przypadku gdy z oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wynika potrzeba wykonania takiej kompensacji. Co więcej w decyzji środowiskowej można nałożyć na wnioskodawcę obowiązek monitorowania i przedstawienia analizy porealizacyjnej, określając jej zakres i termin przedstawienia (art. 82 ust.1 u.u.i.ś.). Charakterystyka przedsięwzięcia stanowi załącznik do decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.
Uzasadnienie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach powinno zawierać: a) informacje o przeprowadzonym postępowaniu wymagającym udziału społeczeństwa oraz o tym, w jaki sposób zostały wzięte pod uwagę, i w jakim zakresie zostały uwzględnione uwagi i wnioski zgłoszone w związku z udziałem społeczeństwa; b) informacje, w jaki sposób zostały wzięte pod uwagę i w jakim zakresie zostały uwzględnione: ustalenia zawarte w raporcie o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko oraz uzgodnienia regionalnego dyrektora ochrony środowiska (art. 85 ust. 1 u.u.i.ś.). Zgodnie z art. 85 ust.3 u.u.i.ś., organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach podaje do publicznej wiadomości informacje o wydanej decyzji i o możliwościach zapoznania się z jej treścią oraz z dokumentacją sprawy.
Jeżeli z oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wynika brak możliwości realizacji przedsięwzięcia w wariancie proponowanym przez wnioskodawcę, organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, za zgodą wnioskodawcy, wskazuje w decyzji, spośród wariantów wskazanych w raporcie, wariant dopuszczony do realizacji. W przypadku braku możliwości realizacji przedsięwzięcia w wariantach podanych w raporcie oraz w przypadku braku zgody wnioskodawcy na wskazanie w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach wariantu dopuszczonego do realizacji, organ odmawia zgody na realizację przedsięwzięcia (art. 81 ust. 1 u.u.i.ś.).
Zgodnie z art. 80 ust. 2 u.u.i.ś., właściwy organ wydaje decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach po stwierdzeniu zgodności lokalizacji przedsięwzięcia z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jeżeli plan ten został uchwalony. W przypadku stwierdzenia oczywistej i nieusuwalnej sprzeczności pomiędzy zamierzeniem wnioskodawcy a ustaleniami planu miejscowego, organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, odmawia zgody na realizację przedsięwzięcia. Ocena co do tego, czy charakter przedsięwzięcia nie koliduje z ustaleniami planu miejscowego powinna zostać dokonana na bardzo wczesnym etapie postępowania.
II) Przy omawianiu decyzji środowiskowej należy pamiętać o specyfice związanej z oddziaływaniem przedsięwzięcia na obszar Natura 2000. W sytuacji gdy przedsięwzięcie mogące znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000 należy jednocześnie do grupy przedsięwzięć wymienionych w art. 59 ust. 1 u.u.i.ś. i wydawana jest dla niego decyzja środowiskowa, to kwestie oddziaływania na obszar Natura 2000 rozstrzyga się w ramach postępowania w sprawie wydania decyzji środowiskowej.
Zgodnie z art. 81 ust. 2 u.u.i.ś., jeżeli z oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wynika, że przedsięwzięcie może znacząco negatywnie oddziaływać na obszar Natura 2000, organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach odmawia zgody na realizację przedsięwzięcia, o ile nie zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 34 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody. W świetle tego ostatniego przepisu można w drodze wyjątku wydać decyzję pozytywną, jeżeli przemawiają za tym konieczne wymogi nadrzędnego interesu publicznego, w tym wymogi o charakterze społecznym lub gospodarczym, i wobec braku rozwiązań alternatywnych.
W polskim systemie prawnym występują dwa odrębne rodzaje oceny: a) ocena oddziaływania na środowisko przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, która dokonywana jest co do zasady w ramach decyzji środowiskowej (art. 59 ust. 1 u.u.i.ś.); b) tzw. ocena habitatowa, czyli ocena oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000 (art. 59 ust. 2 u.u.i.ś.). Wymóg oceny habitatowej dotyczy jakiegokolwiek przedsięwzięcia realizowanego gdziekolwiek, o ile tylko istnieje podejrzenie, że może ono znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000.
Zgodnie z art. 59 ust. 2 u.u.i.ś., realizacja planowanego przedsięwzięcia wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000, jeżeli: 1) przedsięwzięcie to może znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000, a nie jest bezpośrednio związane z ochroną tego obszaru lub nie wynika z tej ochrony; 2) obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000 został stwierdzony na podstawie art. 96 ust. 1 u.u.i.ś. W myśl tego przepisu organ właściwy do wydania decyzji wymaganej przed rozpoczęciem realizacji przedsięwzięcia, innego niż przedsięwzięcie mogące znacząco oddziaływać na środowisko, które nie jest bezpośrednio związane z ochroną obszaru Natura 2000 lub nie wynika z tej ochrony, jest obowiązany do rozważenia, przed wydaniem tej decyzji, czy przedsięwzięcie może potencjalnie znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000.
Jeżeli właściwy organ uzna, że nie wystąpi oddziaływanie na obszar Natura 2000, to procedura oceny habitatowej nie zostanie w ogóle wszczęta. Ale gdy organ uzna, że planowane przedsięwzięcie może potencjalnie znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000, wydaje postanowienie w sprawie nałożenia na inwestora obowiązku przedłożenia właściwemu miejscowo regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska dokumentacji sprawy, w tym karty informacyjnej przedsięwzięcia (art. 96 ust. 3 u.u.i.ś.).
Po otrzymaniu dokumentów regionalny dyrektor ochrony środowiska, działając na podstawie art. 97 ust. 1, art. 61 ust. 4 i 5, art. 62 ust. 2 u.u.i.ś., może stwierdzić w drodze postanowienia, obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000. Postanowienie takie wydaje się w przypadku stwierdzenia, że przedsięwzięcie może znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000. W postanowieniu, o którym mowa wyżej, regionalny dyrektor ochrony środowiska nakłada obowiązek przedłożenia raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na obszar Natura 2000 i określa zakres tego raportu (art. 97 ust. 2 i 3 u.u.i.ś.). Na postanowienie nakazujące przeprowadzenie procedury oceny oddziaływania na obszar Natura 2000 przysługuje zażalenie (art. 97 ust. 7 u.u.i.ś.).
Niemniej w przypadku ustalenia, że przedsięwzięcie nie będzie znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000, regionalny dyrektor ochrony środowiska stwierdza, w drodze postanowienia, brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000 (art. 97 ust. 5 u.u.i.ś.). Na takie postanowienie nie przysługuje zażalenie (art. 97 ust. 9 u.u.i.ś.).
Skontaktuj się z nami:
☎ | +48 737 337 134
☎ | +48 535 135 195
Comments